Drużyna piłki nożnej była jedną z dwóch pierwszych sekcji klubu PZL Mielec (drugą była drużyna siatkówki mężczyzn), powstałego w 1939 roku. Jej skład tworzyli zawodnicy grający dotąd w innych mieleckich klubach (TG Sokół, AZS) oraz pracownicy Wytwórni Płatowców Nr 2 PZL. W pierwszym meczu zwyciężono miejscowy zespół Towarzystwa Gimnastycznego Sokół 4:1, a następnie wygrano z KS Dzikovia Tarnobrzeg 2:1, Metalem Tarnów 3:1 i drużyną Fabryki Amunicji w Dębie 6:1. Grali wtedy m.in. (w układzie alfabetycznym): Zdzisław Gordziejew, Eugeniusz Grodecki, Władysław Jasiński, Karol Jaszcz, Marian Korpanty, Marian Meissner, (?) Ryś, Leon Solarski, Emil Toczyński, Jan Wilk i (?) Zieliński. Zaplanowanego na wrzesień spotkania z Okęciem nie rozegrano, gdyż wybuchła II wojna światowa.

W czasie okupacji hitlerowskiej nie wolno było organizować żadnych rozgrywek sportowych. Nielegalne mecze odbywały się jednak, najczęściej na błoniach za lasem komunalnym (współcześnie – osiedle Kazimierza Wielkiego i POD Metalowiec). Wyjeżdżano też do innych miejscowości i miast (Dębica, Grębów, Kolbuszowa, Sandomierz, Tarnobrzeg). Jedyny oficjalny mecz rozegrano z niemiecką jednostką wojskową (1:2) na stadionie przy ul.Warszawskiej. W tych latach w drużynie grywali m.in. Stanisław Achtyl, Zbigniew Adamczewski, Henryk Boryński, Stanisław Brożonowicz, Zenon Brzeziński, Lucjan Kędzierski, Leszek Kopacz, Janusz Korpanty, Wiesław Lachnit, Edmund Lipczyński, Kazimierz Lipczyński, Zygmunt Lipczyński, Zbigniew Łojczyk, (?) Magdaliński, Henryk Noworyta, Mieczysław Noworyta, Zygmunt Noworyta, Adam Pyrzyński, Ryszard Stopka, Kazimierz Ślęzak, Józef Światowiec, Zygmunt Trzaskoma, Mieczysław Wydro i Józef Zdebko.

Wznowienie oficjalnej działalności sportowej nastąpiło w 1945 roku, a drużyna pod nową nazwą RKS PZL Zryw wygrała 4:3 z radziecką jednostką wojskową na stadionie Makkabi (współcześnie na tym terenie, przy ul.Wolności, stoi hala targowa). W 1946 roku przystąpiono do rozgrywek klasy B, a w 1949 wywalczono 1 miejsce w klasie B i awansowano do klasy A. Sezon 1949/1950 zakończył się pierwszym większym sukcesem – pod nazwą ZKS Stal zdobyto mistrzostwa klasy A z bilansem: 16 25:7 47:23 (przed Włókniarzem Krosno i Stalą Rzeszów) i startowano w rozgrywkach o wejście do II ligi. Niestety, drużyna grała nierówno, uplasowała się na 3 miejscu i nie awansowała. Mecze w tych latach rozgrywano początkowo na boisku Makkabi, a od 1949 roku na własnym stadionie przy osiedlu fabrycznym (współcześnie – teren pomiędzy ulicami: St.Wyspiańskiego, M.Konopnickiej, J.Kochanowskiego i S.Żeromskiego). W latach 1945 – 1950 grali (przy zawodnikach, którzy zdobyli mistrzostwo klasy A, znajdują się litery mA): Julian Bątor, Tadeusz Biernat, Wacław Biernat, Aleksander Drożdżowski mA, Kazimierz Drygalski mA, Zbigniew Furtak, Julian Gargas mA, Jan Garlewicz, Józef Giera, Józef Gryczman, Władysław Gwoździowski mA, Władysław Kochmański, Janusz Korpanty mA, Adam Krzysztoforski, Tytus Lachnit mA, Edmund Lipczyński, Kazimierz Lipczyński mA, Zygmund Lipczyński, Ryszard Michalski mA, Zygmunt Nosal, Henryk Noworyta mA, Mieczysław Noworyta mA, Stanisław Olczak, Tadeusz Orłowski, Tadeusz Rożniał mA, Józef Snopkowski, Mieczysław Sztuka, Zbigniew Śmieszek, Józef Światowiec mA, Stefan Światowiec mA, Zygmunt Trzaskoma, Kazimierz Wanatowicz, Paweł Węgrzynowski, Wojciech Witkowski, Jan Wołk, Włodzimierz Zabrzejewski mA i Zenon Zydroń mA. Trenerami byli: Stanisław Maurer (1947-1948) i Rudolf Pirych (1948-1950), a kierownikami drużyny: Franciszek Zybura, Zygmunt Nosal. Stanisław Bayer i Paweł Węgrzynowski.

W latach 50 budowano drużynę zdolną do skutecznej walki o II ligę. Procesowi temu sprzyjał rozwój macierzystego zakładu – Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego – zatrudniającego sportowców na dobrych warunkach finansowych (wówczas sport wyczynowy uprawiano po pracy zawodowej). Progresja wyników była widoczna. W 1951 roku zespół zajął 4 miejsce w I grupie klasy wojewódzkiej, w 1952 – 2 miejsce, a w 1953, po reformie rozgrywek 3 miejsce w klasie A. Sukcesem w tym roku było zdobycie tytułu najlepszej drużyny w Pucharze Polski na szczeblu okręgu rzeszowskiego. Także w roku 1953 przeniesiono się z rozgrywaniem meczy na nowy stadion w północnej części miasta. Przełomowym okazał się rok 1954, kiedy drużyna grała w składzie wzmocnionym dobrymi zawodnikami: Antonim Brzeżańczykiem (grający trener), Henrykiem Czylokiem, Tadeuszem Grześką, Henrykiem Pilarskim, Leszkiem Procakiem, Helmutem Tobolikiem i Helmutem Waleską. W grupie I klasy A mielczanie zdobyli 1 miejsce (22 39:5 116:12) i awansowali do finału rozgrywek o wejście do ligi międzywojewódzkiej, którą utworzono w ramach reformy rozgrywek. Jesienią drużyna wygrała ten finał (10 15:5 24:14) i awansowała do ligi międzywojewódzkiej (rzeszowsko-lubelskiej). Drugim sukcesem było zdobycie Zimowego Pucharu Miast po zwycięstwie 4:1 z reprezentacją Krosna. W 1955 roku wywalczono 1 miejsce w lidze międzywojewódzkiej (22 34:10 63:16) i awansowano do rozgrywek o wejście do II ligi.
Po zdobyciu 2 miejsca (6 7:5 11:6) Stal rozegrała barażowe spotkanie z Bzurą Chodaków na neutralnym stadionie Lublinianki i zwyciężając 3:1 awansowała do II ligi. Radość z awansu dzielono z dwoma tysiącami mieleckich kibiców obecnych na meczu. W zwycięskiej drużynie grali: Mieczysław Sztuka, Tadeusz Grześko, Zenon Książek, Herbert Juraszczyk, Helmut Waleska, Edwin Wieczerzak, Leszek Procak, (Alfred Lenart), Henryk Czylok, Antoni Brzeżańczyk, Helmut Tobolik i Stanisław Latacz. Ponadto w latach 1951-1955 w barwach Stali występowali m.in.: Rafał Anioła, Ginter Bańczyk, Aleksander Drożdżowski, Kazimierz Drygalski, Eugeniusz Eksner, Leszek Gaj, Julian Gargas, Jan Iwanow, Herbert Juraszczyk, Antoni Kanik, Janusz Korpanty, (?) Kosmala, Jan Król, Engelbert Kuczera, Kazimierz Lipczyński, Jerzy Marszal, Marian Michałuszko, Tadeusz Mokrzycki, Henryk Noworyta, Mieczysław Noworyta, Józef Olszewski, Bolesław Piekarski, Henryk Pilarski, Marcin Powała, Adam Pyrzyński, Tadeusz Rożniał, Czesław Stęplewski, Józef Światowiec, Józef Wcisło, Józef Wolski, (?) Wosiński, (?) Woźniczko, Włodzimierz Zabrzejewski i Zenon Zydroń. Trenerami byli: Rudolf Pirych (1951-1952), Eustachy Poticha (1952-1953) i Antoni Brzeżańczyk (1954-1955). Funkcje kierownika drużyny pełnili: Bolesław Klimański, Stanisław Bayer, Roman Wcisło, Edward Kołacz
i Stanisław Czopek.

Pierwszy sezon w II lidze (1956) był nieustanną walką o ligowy byt i zadanie to wykonano dopiero w ostatnim meczu, wygrywając 3:2
z Górnikiem w Wałbrzychu. W gronie 14 zespołów Stal uplasowała się na 11 miejscu (26 22:30 30:34). Rozegrano też pierwszy mecz z zagraniczną drużyną I – ligową – Tatranem Preszov (CSRS) uzyskując remis 0:0. Skład na rok 1957 został wzmocniony m.in. Kazimierzem Bieleckim, Stefanem Gabrysiakiem, Marianem Kaletą, Józefem Kęckim, Rajmundem Kapuścińskim, Ryszardem Mysiakiem i Ottonem Opiełką oraz znanym trenerem Michałem Matyasem. Drugi sezon w II lidze, po dobrej grze, przyniósł 2 miejsce (22 27:17 42:23). W 1958 roku jeszcze silniejszy skład (pozyskano Kazimierza Budka, Zbigniewa Czudę i Alfreda Gazdę) zajął 3 miejsce (22 24:20 36;27). Przebudowa drużyny trwała w 1959 roku (powrócił trener A.Brzeżańczyk, wprowadzano do drużyny kolejnych zawodników) i efektem było dopiero 6 miejsce (22 25:19 29:29). Na marginesie trzeba dodać, że w latach 1958-1959 w reprezentacji Polski juniorów grał pierwszy zawodnik mieleckiej Stali – bramkarz Wiesław Pytlos. Atak na I ligę powiódł się w 1960 roku – piątym sezonie w II lidze. Zespół Stali Mielec wywalczył
1 miejsce w grupie południowej (22 31:13 40:20) i awansował do ekstraklasy. Drużynę, która wygrała w Mielcu 3:0 z Piastem Gliwice, konkurentem do awansu, stanowili: Ryszard Mysiak, Otton Opiełka, Jan Król, Leszek Gaj, Zbigniew Czudo, Kazimierz Budek, Alfred Gazda, Henryk Czylok, Helmut Tobolik, Rajmund Kapuściński i Stefan Gabrysiak. W innych meczach tego roku występowali: Erwin Pyka, Tadeusz Lupa, Herbert Juraszczyk i Adam Lubertowicz, a wcześniej, w latach 1956-1959 grali także: Ryszard Baran (zginął w wypadku w 1956 roku), Kazimierz Bielecki, Antoni Brzeżańczyk (grający trener), Tadeusz Grześko, Herbert Juraszczyk, Józef Kęcki, Zenon Książek, Stanisław Latacz, Alfred Lenart, (?) Mleczko, Leszek Procak, Wiesław Pytlos, Henryk Robotycki, Stanisław Smajda, Mieczysław Sztuka i Helmut Waleska. Trenerami w tym okresie byli: Michał Matyas (1957-1958) i Antoni Brzeżańczyk (1959-1960), a kierownikami drużyny: Zygmunt Nosal, Stanisław Czopek, Edward Kołacz, Stanisław Olczak i Józef Wcisło.

Do walki o mistrzostwo Polski w 1961 roku przystąpiono w składzie, który wywalczył awans. Pierwszy mecz, z ŁKS Łódź, rozegrany 19 III na mieleckim stadionie przy obecności około 15 tysięcy widzów, zakończył się remisem 1:1. Późniejsze mecze, spośród których wyróżniły się wygrane z Polonią Bytom 4:3, Legią Warszawa 2:0 i Lechią Gdańsk 6:1, potwierdziły możliwości mieleckiego zespołu. Nierówna forma i brak doświadczenia, mimo ambicji i niezłego wyszkolenia, spowodowały jednak, że mielecki zespół z najwyższym trudem uratował się przed spadkiem do II ligi, zajmując 12 miejsce (26 21:31 34:45). Przed kolejnym sezonem zmieniono trenera, ale nie dokonano potrzebnych wzmocnień (mimo odejścia E.Pyki) i w zreformowanej I lidze (grano tylko na wiosnę w związku z przejściem na system jesień-wiosna) Stal zajęła w grupie II ostatnie – 7 miejsce (12 6:18 9:21) i została zdegradowana do II ligi wraz z Cracovią (ostatnie miejsce w grupie I). W barażowych meczach o 13 miejsce Stal pokonała Cracovię 3:0 i 1:0. Sukcesem było natomiast wyróżnienie Stali pucharem PZPN za 1 miejsce w klasyfikacji fair play (czystej gry). Pierwsze, dwuletnie spotkanie z ekstraklasą zakończyła Stal bilansem: 40 meczy – 11 zwycięstw, 9 remisów i 20 porażek, stosunek punktów 31:49, ilość bramek zdobytych i straconych 47:66. W meczach międzynarodowych mielczanie wygrali m.in. z czołową drużyną NRD Emporem Rostock 3:2 i przegrali z Lewskim Sofia 1:2. W zespole grali: Ryszard Mysiak i Wiesław Pytlos (bramkarze), Otton Opiełka, Jan Król, Tadeusz Lupa, Leszek Gaj, Jerzy Syska, Herbert Juraszczyk i Ryszard Rachwał (obrońcy), Zbigniew Czudo i Kazimierz Budek (pomocnicy), Alfred Gazda, Henryk Czylok, Erwin Pyka, Helmut Tobolik, Stefan Gabrysiak, Tadeusz Płaneta, Ryszard Harężlak i Ryszard Kleszcz (napastnicy). Trenerami byli: Henryk Skromny (1961) i Czesław Suszczyk (1962), a kierownikiem drużyny – Edward Kołacz.

Po spadku do II ligi liczono, że piłkarze szybko odzyskają I ligę, bowiem z pierwszego składu ubył tylko H.Tobolik (zakończył karierę
z powodu choroby serca), a zasilono drużynę kilkoma zdolnymi piłkarzami ze Śląska i Krakowa. Powrócił też renomowany trener Michał Matyas. Zmiany te okazały się jednak niewystarczające nawet na II ligę, w której drużyny traktowały mecze z byłym I-ligowcem z reguły prestiżowo. W sezonie 1962/1963 Stal zajęła 10 miejsce (na 16 zespołów) z bilansem: 30 29:31 31:33, a w sezonie 1963/1964 – 12 miejsce (30 28:32 26:38). W dalszych latach sprowadzano do Mielca kolejnych zawodników i zmieniano trenerów, ale nie osiągnięto satysfakcjonujących wyników. Sezon 1964/1965 zakończono na 8 miejscu (30 29:31 27:32), a sezon 1965/1966 na 7 miejscu (30 30:30 45:38). Zupełne załamanie się drużyny nastąpiło w sezonie 1966/1967, kiedy nie grali już podstawowi zawodnicy z dawnego I-ligowego składu, a następstwem słabej gry (Stal zajęła 14 miejsce (30 25:35 35:52) był spadek do III ligi. W latach 1962-1967 występowali w zespole m.in.: Andrzej Barglik, Kazimierz Budek, Zbigniew Czudo, Henryk Czylok, Adam Dąbek, Leszek Gaj, Waldemar Gajek, Alfred Gazda, Włodzimierz Gąsior, Stanisław Gruszka, Jan Haberko, Eryk Hansel, Ryszard Harężlak, Mieczysław Kamuda, Rajmund Kapuściński, Henryk Kasperczak, Ryszard Kleszcz, Józef Klimza, Stanisław Korpalski, Janusz Korpanty jr, Jan Król, Antoni Kruczyński, Jan Leś, Adam Lubertowicz, Tadeusz Lupa, Adam Macheta, Stanisław Machoń, Bogusław Mazur, Józef Mazur, Ryszard Miceusz, Ryszard Mysiak, Otton Opiełka, Stanisław Paluch, Zygmunt Pietraszewski, Maciej Pietrykowski, Tadeusz Płaneta, Marian Płaza, Wiesław Pytlos, Ryszard Rachwał, Jerzy Rejdych, Jan Rymanowski, Marian Stala, Stanisław Stój, Ginter Strańczyk, Paweł Strzelecki, Józef Sudoł, Jerzy Syska, Wolfgang Volstaedt, Diter Weiss i Adam Wincencik. W tym okresie trenerami byli: Michał Matyas (1962-1963), Stanisław Malczyk (1963-1964), Otton Opiełka (1964), Władysław Lemiszko (1964-1965) i Konrad Jędryka (1966-1967), a kierownikami drużyny – Edward Kołacz i Tertulian Świech.

Równocześnie liczące się sukcesy odnosili juniorzy Stali. W 1964 roku na finałowym turnieju Mistrzostw Polski w Mielcu wywalczyli wicemistrzostwo, remisując w finale 2:2 ze szczecińską Arkonią (mistrza, którym została Arkonia wyłoniono losowaniem monetą).
W drużynie grali: Zygmunt Kukla, Jan Banaś, Zbigniew Stadnik, Tadeusz Rogowski, Jan Rymanowski, Włodzimierz Gąsior, Stanisław Paluch, Zbigniew Pomykała, Janusz Korpanty jr, Waldemar Wieprzęć, Roman Jeleń, Jan Maziarz, Witold Stelnik i Stanisław Czajkowski,
a trenerem był Mieczysław Noworyta. W 1968 roku w finałowym turnieju Mistrzostw Polski, zorganizowanym ponownie w Mielcu, juniorzy Stali zdobyli brązowy medal w składzie: Sławomir Waliszewski, Ryszard Wrażeń, Andrzej Korpanty, Czesław Buda, Marek Garlewicz, Grzegorz Lato, Janusz Kapuściński, Stanisław Stępień, Waldemar Wydro, Jan Wiącek, Marian Dymek, Zenon Lipa, Zbigniew Noworyta, Kazimierz Czerw, Stanisław Myjak, Ryszard Chęciński i Andrzej Wieśniak. Trenerem był Konrad Jędryka, a kierownikiem drużyny – Stanisław Kwiecień. Nieco zmieniony skład zdobył również brązowy medal w 1969 roku w Lublinie. W zespole grali: S.Waliszewski, R.Wrażeń, J.Wiącek, Cz.Buda, S.Stępień, W.Wydro, S.Myjak, M.Dymek, R.Chęciński, A.Wieśniak, Z.Noworyta i Z.Lipa oraz Witold Karaś, Wiesław Kusek, Kazimierz Pietras, Leszek Stępień i Zbigniew Stanowski. Trenerami byli Konrad Jędryka i Mieczysław Noworyta,
a kierownikiem druzyny – Henryk Robotycki.

Drużyna seniorów, po spadku do III ligi, jeszcze w sezonie 1967/1968 nie mogła odnaleźć się i zajęła 4 miejsce (30 34:24 57:29). Zdecydowana poprawa gry, w której coraz więcej do powiedzenia mieli właśni wychowankowie, nastąpiła w sezonie 1968/1969. Stal zajęła
1 miejsce i awansowała do II ligi (30 45:15 64:21). Zwycięski marsz w górę trwał także w następnym sezonie 1969/1970. Po zajęciu 2 miejsca w II lidze (30 43:17 40:15) Stal awansowała do I ligi. Autorami tych awansów byli: Zygmunt Kukla i Marian Stala – bramkarze oraz Stanisław Paluch, Marian Kosiński, Ryszard Rachwał, Eryk Hansel, Henryk Kasperczak, Włodzimierz Gąsior, Paweł Strzelecki, Grzegorz Lato, Edward Maleńki, Paweł Koczot, Stanisław Stój, Witold Karaś, Ryszard Sekulski, Tadeusz Płaneta, Ginter Strańczyk, Janusz Korpanty jr, Władysław Paul, Ginter Langer, Jan Wiącek, Jan Rymanowski, Czesław Buda, Andrzej Wieśniak, Wiktor Wilk i Wiesław Kusek. Trenerem był Andrzej Gajewski, a opiekunami drużyny: Władysław Szadkowski, Ludwik Niegowski, Józef Klich i Edward Kieżel.

W pierwszym sezonie (1970/1971) drugiego pobytu w ekstraklasie Stal została wzmocniona, a w jej składzie występowali: Z.Kukla, M.Stala
i Stanisław Majcher – bramkarze oraz S.Paluch, Krzysztof Rześny, M.Kosiński, R.Rachwał, Franciszek Smuda, W.Gąsior, E.Hansel, E.Maleńki, G.Lato, H.Kasperczak, Roman Kasprzyk, Adam Popowicz, R.Sekulski, S.Stój i W.Karaś. Drużyna utrzymała się w I lidze, plasując się na 10 miejscu (26 24:28 27:33), a w pamięci kibiców zapisał się inauguracyjny mecz z Wisłą Kraków (5:2). Sukcesem było zwycięstwo w jednej z grup międzynarodowego turnieju o Puchar Lata (6 12:0 15:3). W meczach młodzieżowej reprezentacji Polski wystąpili po raz pierwszy mielczanie: G.Lato, Z.Kukla i W.Gąsior. Ustabilizowany skład (doszli tylko Artur Janus, Tadeusz Krysiński i Stanisław Stępień) grał coraz lepiej i w sezonie 1971/1972 zdobył 5miejsce (26 30:22 29:19), ledwie 3 punkty mniej od wicemistrza Zagłębia Sosnowiec. G.Lato jako pierwszy mielczanin, wystąpił w pierwszej reprezentacji Polski (3 razy). W lecie pozyskano rzeszowianina Jana Domarskiego, napastnika z reprezentacyjnym doświadczeniem.

Sezon 1972/73 był już zupełnie wyjątkowym i nadzwyczaj szczęśliwym – Stal Mielec zdobyła 1 miejsce i tytuł Mistrza Polski! (26 36:16 47:21). O sile zespołu świadczyły nie tylko liczne wygrane mecze w Mielcu (m.in. z Gwardią Warszawa 5:0), ale przede wszystkim zwycięstwa na wyjazdach (m.in. z Pogonią Szczecin 3:1, Wisłą Kraków 3:0, Legią Warszawa 3:0 i Polonią Bytom 6:0). G.Lato został królem strzelców (13 bramek). Skład: Z.Kukla – bramkarz oraz K.Rześny, M.Kosiński, E.Hansel, W.Gąsior, A.Popowicz, W.Karaś, G.Lato, H.Kasperczak, A.Janus, R.Sekulski, J.Domarski, S.Stój, J.Wiącek, T.Krysiński, R.Rachwał i S.Stępień. (Rezerwowy bramkarz S.Majcher nie grał w meczach mistrzowskich.) Trenerami byli: Stanisław Gajewski (1968-1972) oraz Węgier Karoly Kontha i II trener Aleksander Brożyniak (runda wiosenna 1973), a kierownikiem drużyny – Józef Dubiel. W jesieni Stal (bez E.Hansela, którego zastąpił Ryszard Per) wystartowała w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych i odpadła w I rundzie, przegrywając z Crveną Zwezdą Belgrad (1:2 w Belgradzie – 19 IX i 0:1 – 3 w Krakowie – 3 X), ponieważ stadion w Mielcu nie spełniał wówczas wymogów rozgrywek tej rangi). Mieleccy piłkarze odgrywali coraz większą rolę w reprezentacji Polski, np. w eliminacyjnych meczach do Mistrzostw Świata w 1974 wystąpili w 1973r.: z Walią (0:2 – Cardiff ) – H.Kasperczak, z Anglią (2:0 – Chorzów) – K.Rześny i J.Domarski, z Walią (3:0 – Chorzów) – H.Kasperczak, G.Lato i J.Domarski oraz z Anglią (17 X – Londyn – 1:1) – H.Kasperczak, G.Lato i J.Domarski. Bramkę dla Polski, jedną z najsłynniejszych w historii polskiej piłki nożnej i dającą Polsce awans do finałów MŚ – 1974, zdobył J.Domarski, po akcji H.Kasperczaka i G.Laty.

Do sezonu 1973/1974 przystąpiono z trenerem Aleksandrem Brożyniakiem (II trener – Zenon Książek) i ustabilizowanym składem, który uzupełnili m.in.: Edward Oratowski, Ryszard Adamowicz i bramkarz Wiesław Siewierski. Po zaciętych bojach – głównie z koalicją śląskich drużyn (m.in. z Górnikiem Zabrze 0:2 i 0:1) – Stal zajęła 3 miejsce (30 37:23 41:24), za Ruchem Chorzów i Górnikiem. W pamięci mieleckiej publiczności pozostał szczególnie zwycięski mecz z ŁKS Łódź 7:0 i wygrana ze Śląskiem we Wrocławiu 5:0. Po zakończeniu rozgrywek reprezentacja Polski uczestniczyła w Mistrzostwach Świata (15 VI-6 VII 1974-RFN) i po szeregu świetnych meczy zdobyła 3 miejsce i srebrne medale. G.Lato z 7 strzelonymi bramkami został królem strzelców MŚ, H.Kasperczak był jednym z najlepszych w drużynie, a J.Domarski także wystąpił w kilku meczach.

W sezonie 1974/1975 drużyna Stali, wzmocniona m.in.: Edwardem Bielewiczem, Andrzejem Padwińskim, Kazimierzem Polakiem
i Mirosławem Misiowcem, zdobyła wicemistrzostwo Polski (30 38:22 40:24), za Ruchem Chorzów. G.Lato z 19 bramkami został ponownie królem strzelców. Z 13 zwycięstw na uwagę zasłużyło pierwsze w historii klubu zwycięstwo nad Górnikiem Zabrze 2:1. Trenerem był Zenon Książek, II trenerem Orest Lenczyk, a kierownikiem drużyny – J.Dubiel. W roku 1975 rozegrano rekordową ilość meczów międzynarodowych. W Pucharze UEFA Stal (jako wicemistrz Polski) wyeliminowała kolejno: Holbaeck (Dania) 1:0 i 2:0, Carl Zeiss Jena (NRD) 0:1, 1:0 i 3:2 w rzutach karnych oraz Inter Bratysława 0:1 i 2:0, co dało jej awans do ćwierćfinału. W towarzyskich spotkaniach m.in. przegrała z reprezentacją Buenos Aires 2:3 i wygrała z Estudiantes La Plata 2:1 (w czasie tournee po Argentynie) oraz przegrała z Bordeaux 1:2 i wygrała z Merignac 4:0 (w czasie tournee po Francji). G.Lato i H.Kasperczak pozostawali nadal podstawowymi zawodnikami reprezentacji Polski.

Do sezonu 1975/1976 przystąpiono z trenerem Edmundem Zientarą i asystentem Henrykiem Czylokiem oraz niewiele zmienionym składem (przybyli: m.in. Henryk Jałocha, Jerzy Krawczyk, Mirosław Tryba i Wojciech Niemiec, odeszli m.in. J.Wiącek i A.Popowicz). Po niezwykle wyrównanej (do ostatniej kolejki) rywalizacji 4 drużyn – Stal wywalczyła po raz drugi 1 miejsce w ekstraklasie i tytuł Mistrza Polski (30 38:22 45:23). Hitem sezonu było rekordowe 6:0 z Legią Warszawa na mieleckim stadionie, a bodaj najważniejszym meczem – wygrana 5:2 z ROW
w Rybniku w ostatniej kolejce rozgrywek. Skład: Z.Kukla, K.Rześny, M.Kosiński, R.Per, W.Gąsior, Z.Hnatio, Z.Oratowski, G.Lato, H.Kasperczak, J.Domarski, W.Karaś, E.Bielewicz, R.Sekulski, J.Krawczyk, M. Tryba, A.Janus, A.Padwiński i W.Niemiec.

Rok 1976 był wyjątkowo bogaty w mecze międzynarodowe. Na wiosnę, w ćwierćfinale Pucharu UEFA, mielczanie zostali wyeliminowani przez niemiecki Hamburger SV (1:1 w Hamburgu i 0:1 w Mielcu). Mielecki zespół dotarł także do finału rozgrywek o Puchar Polski, w którym przegrał ze Śląskiem Wrocław 0:2 (2 V 1976 w Warszawie). Jesienią Stal, jako Mistrz Polski, rozegrała w ramach PEMK dwumecz z Realem Madryt (Hiszpania) i odpadła z rozgrywek po wyrównanych meczach (1:2 w Mielcu – 15 IX i 0:1 w Walencji – 29 IX). Oceniono, że mecze
z Hamburgerem i Realem, rozegrane już na zmodernizowanym mieleckim stadionie, oglądało po około 40 tysięcy widzów. W innych ciekawszych towarzyskich meczach międzynarodowych Stal wygrała z Dynamo Berlin 3:2 i CF Valencja (Hiszpania) 2:1 oraz przegrała z Dynamo Berlin 1:2 i FC Sochaux (Francja) 1:3. G.Lato i H.Kasperczak wystąpili w reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich w Montralu (18 VII-30 VII 1976) i zdobyli srebrne medale za 2 miejsce, a w meczach eliminacyjnych do MŚ – 1978 wystąpili ponadto: Z.Kukla, K.Rześny i A.Szarmach (już jako zawodnik Stali). W zwycięskim meczu z Portugalią (2:0 16 X 1976 w Porto) wystąpiło aż 5 mieleckich piłkarzy (Z.Kukla, K.Rześny, H.Kasperczak, G.Lato i A.Szarmach), a obie bramki zdobył G.Lato. W reprezentacji, w meczu z Grecją, zadebiutowal Z.Hnatio.

Na sezon 1976/77 przygotowano kilka istotnych zmian. Do Nimes (Francja) odszedł J.Domarski, ale zespół wzmocnili m.in.: wspomniany już A. Szarmach (król strzelców IO-1976), Edward Załężny, Marek Chamielec, Andrzej Demko, Stanisław Karaś, Andrzej Banasik i Andrzej Gac. Przebudowa zespołu, obowiązki reprezentacyjne czołowych zawodników i szereg innych czynników spowodowały, że Stal grała nieco gorzej
i zajęła 4 miejsce (30 36:24 42:30), z minimalną stratą (2 pkt.) do wicemistrzowskiego Widzewa. Mecze międzynarodowe nie przyniosły większych sukcesów, ale wygrano m.in. z Hansą Rostock (NRD) 1:0, Dynamem Berlin 2:1 i Lokomotivem Koszyce (CSRS) 3:0. Przegrano natomiast z AEK Ateny 0:1 i Karpatami Lwów 1:3. W pierwszej reprezentacji Polski występowali: Z.Kukla, H.Kasperczak, G.Lato
i A.Szarmach.

W sezonie 1977/78 pojawili się w zespole m.in.: Kazimierz Buda, Krzysztof Frankowski, Janusz Duchnowski i Ryszard Padwiński, a funkcję trenera powierzono Konstantemu Pawlikańcowi. Pojawiły się pierwsze oznaki kryzysu, czego efektem było dopiero 8 miejsce (30 29:31 31:29). Dobre wyniki osiągnięto natomiast w spotkaniach międzynarodowych, m.in. z Dynamo Berlin 1:0, Espagnol Sevilla (Hiszpania) 2:1, Dinamo Bukareszt 4:1 i FC Metz (Francja) 6:2. W pierwszej reprezentacji Polski, która kolejny raz wystąpiła w finałach MŚ (1 VI-21 VI 1978, Argentyna, 5-6 miejsce) – występowali: Z.Kukla, H.Kasperczak, G.Lato i A.Szarmach, a w meczu z Rumunią (11 X) zadebiutował Włodzimierz Ciołek – nowy nabytek Stali.

Do rozgrywek 1978/1979 przystąpiono bez H.Kasperczaka (przeszedł do francuskiego FC Lens), ale z m.in. W.Ciołkiem i Bogusławem Skibą oraz trenerem Z.Książkiem. Drużyna zajęła 3 miejsce (30 36:24 43:27), tylko 3 punkty za mistrzowskim Ruchem Chorzów. W Pucharze UEFA Stal została niespodziewanie wyeliminowana w I rundzie przez duński AGF Aarhus (1:1 w Aarhus i 0:1 w Mielcu). W I reprezentacji Polski występowali Z.Kukla i G.Lato.

W sezonie 1979/1980 zespół zasilili m.in. bramkarz Janusz Stawarz oraz Antoni Mrowiec, Edward Tyburski, Mirosław Abramowicz
i Mirosław Wnuk. Po słabej grze (jak na potencjalne możliwości) Stal zajęła dopiero 13 miejsce (30 26:34 28:34). Po rozgrywkach G.Lato przeszedł do belgijskiego KSC Lokeren, a do drużyny przybyli m.in. Henryk Janikowski i Witold Łukasik. W I reprezentacji Polski występowali: G.Lato, W.Ciołek i A.Szarmach.

Przebudowana drużyna, już bez Z.Kukli (zakończył karierę) i A.Szarmacha (przeszedł w czasie sezonu do francuskiego Auxerre) zakończyła sezon 1980/1981 na 9 miejscu (30 28:32 41:44). Jej trenerami byli Mieczysław Kruk i Marian Kosiński, który zakończył karierę zawodniczą. W I reprezentacji Polski występowali: K.Buda i W.Ciołek oraz wyłącznie w ramach zimowego tournee po Japonii – K.Frankowski, H.Janikowski i J.Stawarz.

Sezon 1981/1982 rozpoczęto z nowym trenerem Józefem Walczakiem oraz kolejnymi nabytkami, m.in. Dariuszem Kubickim i Andrzejem Łatką. Gruntownie przebudowany zespół zdobył 3 miejsce (30 35:25 33:26) i zakwalifikował się do rozgrywek o Puchar UEFA. Skład: J.Stawarz, Witold Pazdan i Zbigniew Klimczak – bramkarze oraz B.Skiba, Stefan Kawalec, J.Bedryj, J.Białek, W. Łukasik, K.Polak, Kazimierz Zuba, D.Kubicki, Z.Hnatio, A.Mrowiec, W.Ciołek, E.Oratowski, K.Buda, M.Abramowicz, H.Janikowski, E.Tyburski, K.Frankowski, A.Łatka, Janusz Stelmach i M.Chamielec. W lecie reprezentacja Polski kolejny raz zagrała w finałach Mistrzostw Świata (14 VI-10 VII 1982, Hiszpania) i zdobyła III miejsce oraz srebrne medale, a jednym z reprezentantów był W.Ciołek.

Do sezonu 1982/1983 przystąpiono w niemal niezmienionym podstawowym składzie, uzupełnionym m.in. Romanem Gruszeckim, Mariuszem Barnakiem, Januszem Dobrowolskim i Piotrem Porębnym. W jesiennych eliminacyjnych meczach I rundy rozgrywek o Puchar UEFA Stal została wyeliminowana przez belgijski KSC Lokeren (1:1 w Mielcu i 0:0 w Lokeren), a o awansie Belgów zadecydowała bramka strzelona w Mielcu. Należy dodać, że i ten mecz miał nadkomplet publiczności – około 40 tysięcy. Ku zaskoczeniu całego piłkarskiego środowiska, a zwłaszcza mieleckich kibiców – w sezonie 1982/1983 teoretycznie silny zespół Stali grał słabo, zajął dopiero 15 miejsce (30 24:36 27:36) i został zdegradowany do II ligi. W I reprezentacji Polski zadebiutował D.Kubicki. Nie pomogły roszady trenerskie – drużynę prowadzili kolejno: Józef Walczak, Jacek Machciński i Henryk Jałocha oraz Marian Kosiński. Po spadku – kilku piłkarzy, m.in. J.Stawarz, K.Buda, W.Ciołek, D.Kubicki i A.Łatka – przeniosło się do innych klubów. Zadanie odbudowy drużyny powierzono trenerowi Henrykowi Stroniarzowi i asystentowi Włodzimierzowi Gąsiorowi.

W pierwszym sezonie drugoligowym (1983/1984) drużyna z wieloma nowymi nabytkami nie spełniła oczekiwań i zajęła 4 miejsce (30 32 34:30). Sporym sukcesem było natomiast dotarcie aż do półfinału rozgrywek o Puchar Polski, w którym mielczanie zostali wyeliminowani przez Wisłę Kraków (0:0 i 0:2). Po rezygnacji, jeszcze w trakcie rozgrywek, H.Stroniarza – drużynę poprowadził samodzielnie W.Gąsior i on też kierował nią w sezonie 1984/1985, kiedy zdobyła 1 miejsce (30 40 35:18) i awansowała do I ligi. Skład: Witold Pazdan i Dariusz Zieliński – bramkarze oraz Jan Bedryj, Witold Łukasik, Kazimierz Zuba, Janusz Duchnowski, Piotr Czachowski, Piotr Porębny, Mariusz Barnak, Roman Gruszecki, Jan Urbanek, Edward Tyburski, Andrzej Kołosowski, Marek Lizończyk, Maciej Śliwowski i Mirosław Wnuk. Ponadto pozyskano m.in. bramkarza Piotra Wojdygę, Marka Filipczaka i Adama Fedoruka. Rozgrywki w sezonie 1985/1986 Stal ukończyła na 11 miejscu (30 25:35 25:32), a trenerzy znów zmieniali się (W.Gąsior, Ryszard Latawiec, Z.Książek). Sezon 1986/1987 zakończył się kolejnym spadkiem do II ligi po zajęciu 15 miejsca (30 17 24:44). Trenerami byli Z.Książek i Włodzimierz Jakubowski (należy nadmienić, że do punktacji wprowadzono 3 punkty za zwycięstwo). Istotnym wzmocnieniem drużyny w sezonie 1987/1988 było pozyskanie Krzysztofa Tochela
i wprowadzenie kilku własnych wychowanków, a także ponowne zatrudnienie trenera W.Gąsiora i asystenta Janusza Białka. (Kierownikiem drużyny był Leszek Lichy.) Stal wywalczyła bezproblemowo 1 miejsce (30 48 44:19) i kolejny raz powróciła do ekstraklasy. Jej skład stanowili: P.Wojdyga i W.Pazdan – bramkarze oraz P.Czachowski, P.Porębny, A.Fedoruk, Mirosław Kuniczuk, J. Bedryj, Edward Tyburski, Bogusław Waliszewski, Mirosław Radłowski, K.Tochel, M.Filipczak, M.Śliwowski, Jan Urbanek, M.Barnak, Zbigniew Makuch, Leszek Jędraszczyk, J.Dobrowolski, Tomasz Tułacz, Roman Gruszecki i Dariusz Peredzyński.

W sezonie 1988/1989 młoda drużyna, po kilku korektach (odeszli: J.Bedryj, M.Filipczak i J.Dobrowolski – przybyli m.in.: Dariusz Sajdak, Dariusz Zagórski, Tomasz Kukowski i Wojciech Klich), zagrała w sezonie bardzo dobrze i wywalczyła 5 miejsce (30 33 35:27). Uczestniczyła też w międzynarodowych rozgrywkach o Puchar Lata, ale mimo zwycięstw 4:1 i 1:0 z Djurgardens Sztokholm i remisów z Stuttgarter Kickers (RFN) 1:1 i 0:0, zajęła dopiero 3 miejsce, mając tyle samo punktów, co zwyciężca (Naestved z Danii) lecz gorszy bilans bramkowy. Sezon 1989/1990 grano w składzie osłabionym odejściem lidera drużyny K.Tochela oraz Z.Makucha i J.Urbanka. (Przybyli m.in. Krzysztof Łętocha, Marcin Hrapkowicz, Jacek Tomczak i Krzysztof Tomanek.) Stal uplasowała się na 11 miejscu (30 26 27:38). W reprezentacji Polski grali: P.Czachowski i A.Fedoruk.

Do sezonu 1990/1991 przystąpiono bez M.Śliwowskiego (wypożyczony do Bochum) i E.Tyburskiego, ale z m.in. Rafałem Rutą, Krzysztofem Boćkiem, Andrzejem Jaskotem i kilkoma innymi wychowankami. W połowie rozgrywek odszedł P.Czachowski. Trenerami byli: M.Kosiński,
a po 12 meczach – W.Gąsior. Nie zdołali jednak skutecznie przebudować drużyny i efektem było dopiero przedostatnie, 15 miejsce (30 16 25:49). Stal nie została jednak zdegradowana, ponieważ powiększono I ligę do 18 zespołów i w barażach zwyciężyła wicemistrza II ligi Miedź Legnica (1:3 w Legnicy i 3:0 w Mielcu). W I reprezentacji Polski wystąpił A.Fedoruk. Kolejne poważne zmiany w składzie nastąpiły przed sezonem 1991/1992. Odeszli m.in.: P.Wojdyga, D.Sajdak i D.Zagórski, a przybyli m.in. Paweł Curzytek, Modest Boguszewski i Wiesław Bartkowski oraz grupa wychowanków z bramkarzami Witoldem Gajkiem i Bogusławem Wyparłą, a także pierwsi zawodnicy zagraniczni – Aleksiej Tierieszczenko z Dniepru Czerksa i Siergiej Raliuczenko z Metallista Charków. Mocno przebudowany skład utrzymał się w I lidze, plasując się na 13 miejscu (34 32 27:28). Grając we wzmocnionym składzie (przybyli m.in.: Ryszard Federkiewicz, Janusz Czyrek, A.Drożdż, Daniel Konopelski), z I trenerem G.Latą i II trenerem Januszem Białkiem (kierownik drużyny: Edward Kieżel, a następnie Waldemar Gajek) – w sezonie 1992/1993 wywalczono 6 miejsce (34 39 41:28). W I reprezentacji Polski nadal występował A.Fedoruk. Po odejściu trenerów G.Laty i J.Białka do Olimpii Poznań – drużynę przejęli Witold Karaś i Krzysztof Rześny. Odeszli m.in. A. Fedoruk i A.Jaskot, a przybył Paweł Pilawiecki.

Niepomyślny przebieg rundy jesiennej sezonu 1993/1994 spowodował zmianę na stanowiskach trenerskich – w miejsce W.Karasia
i K.Rześnego zatrudniono Franciszka Smudę i menadżera Edwarda Sochę. Asystentem trenera został Jan Złomańczuk, a kierownikiem drużyny – Edward Oratowski. Od 1 I 1994 sposorem i prezesem Autonomicznej Sekcji Piłki Nożnej został Thomas Mertel, przedsiębiorca z RFN. W zimowej przerwie drużynę wzmocnili: Bogusław Cygan, Paweł Kloc i kolejny nabytek zagraniczny – Aleksander Spiwak z Doniecka. Po bardzo dobrej grze Stal wydostała się ze strefy spadkowej i zajęła 11 miejsce (34 31 32:45). W okresie przygotowawczym do sezonu 1994/1995 odeszli m.in. A.Tierieszczenko, P.Curzytek, R.Drożdż i A.Spiwak, a przybyli m.in.: Janusz Kaczówka, Marek Kupidura, Rafał Domarski (syn Jana – b.reprezentanta Polski) i Sebastian Piechota. Na początku rozgrywek nowego sezonu Stal została zaproszona do Norymbergi, gdzie rozegrała sparingowy mecz z reprezentacją Kuwejtu i wygrała 1:0 (bramkę zdobył D.Konopelski). Pierwszy i ostatni mecz z reprezentacją państwową FKS Stal rozegrała w składzie: Sławomir Bielecki, K.Łętocha, R.Federkiewicz, W.Bartkowski (M.Kupidura), Barnak, J.Kaczówka, P.Kloc (D.Konopelski), R.Ruta (S.Piechota), T.Kukowski, R.Domarski (T.Tułacz), B.Cygan. W trakcie sezonu przybyli Rafał Oprzondek i T.Tułacz. 11 IV 1995 trener F.Smuda zrezygnował z prowadzenia zespołu, ale ostatecznie Stali (pod kierunkiem trenera J.Złomańczuka) udało się uratować przed spadkiem i zająć 11 miejsce (34 31 44:50). Sukcesem było zdobycie przez B.Cygana tytułu króla strzelców z 16 bramkami.

Kryzys drużyny pogłębił się w sezonie 1995/1996. Mimo pewnych wzmocnień (Wojciech Rycak, Rafał Piotrowski i K.Bociek, który powrócił
z PAOK Saloniki) – trenerom J.Złomańczukowi i Leszkowi Brzezińskiemu nie udało się stworzyć rozumiejącego się kolektywu. W trakcie rozgrywek odeszli: J.Czyrek, K.Łętocha i R.Ruta, a R.Federkiewicz został wypożyczony do innego klubu. Nie pomogły wzmocnienia obrony Piotrem Jegorem i Wojciechem Jarzynką oraz wprowadzanie kolejnych własnych wychowanków. Zespół zajął przedostatnie 17 miejsce (34 28 33:67) i opuścił ekstraklasę.

Przed startem w II lidze w sezonie 1996/1997 opiekę nad drużyną przejęli: G.Lato oraz asystenci W.Karaś i L.Brzeziński. Początkowo Stal wygrywała, ale narastające kłopoty finansowe spowodowały, że zmuszeni byli odejść: K.Bociek (AZ Alkmar – Holandia), B.Cygan, R.Domarski, P.Kloc, W.Bartkowski, R.Federkiewicz i B.Wyparło. Powrócili: Porębny i E.Tyburski, a ponadto do zespołu wprowadzano wychowanków: Damiana Polaka, Dawida Polaka, Marcina Murdzę, Macieja Gądka, Arkadiusza Gerę, Jacka Dąbrowskiego, Pawła Występka, Pawła Gajka, Krzysztofa Petrykowskiego, Waldemara Grzankę, Grzegorza Kolisza i Tomasza Abramowicza. Mieleckim środowiskiem wstrząsały zaskakujące wydarzenia. 30 X 1996 roku piłkarze nie wyszli do meczu z Cracovią, chcąc strajkiem wymusić należności finansowe (Cracovia wygrała walkowerem 3:0). 6 XI 1996 roku rozwiązano umowę z T.Mertelem, który nie wywiązywał się z przyjętych zobowiązań finansowych. Rosły długi wobec drużyny i szeregu wierzycieli. Po I rundzie Stal zajmowała ostatnie 18 miejsce (17 17 17:29). Mecze wiosenne kończyły się najczęściej porażkami.

12 VI 1997 roku na Walnym Zgromadzeniu Członków FKS PZL-Stal podjęto decyzje o zakończeniu działalności klubu i wycofaniu drużyny piłkarskiej z rozgrywek II ligi. W tym momencie Stal zajmowała ostatnie, 18 miejsce (30 21 24:55).

Bilans występów w I lidze: 25 sezonów, 738 meczów, 726 punktów, różnica bramek 838:845. Mistrz Polski w 1973 i 1976, wicemistrz w 1975, 3. miejsce w 1974, 1979 i 1982
Bilans występów w II lidze: 15 sezonów, 414 meczów, 454 punkty, różnica bramek 518:458 (z uwzględnieniem 4 walkowerów na zakończenie sezonu 1996/1997 – różnica bramek 518:470).
Zawodnicy, którzy rozegrali najwięcej spotkań w I lidze: G.Lato – 272, M.Kosiński – 263, Z.Hnatio – 238, W.Karaś – 235, Z.Kukla – 229, E.Oratowski – 226, H.Kasperczak – 209, K.Rześny – 196, A.Fedoruk – 179 i W.Gąsior – 175.
Zawodnicy, którzy strzelili najwięcej bramek: G.Lato – 111, A.Szarmach – 60, H.Kasperczak – 37, J.Domarski – 36, B.Cygan – 36 , A.Fedoruk – 26, K.Buda – 25, M.Śliwowski – 25, W.Ciołek – 23, W.Karaś – 21, R.Sekulski – 21, J.Czyrek – 20 i K.Bociek – 20.

Reprezentanci Polski: Kazimierz Buda, Włodzimierz Ciołek, Piotr Czachowski, Jan Domarski, Adam Fedoruk, Krzysztof Frankowski, Zbigniew Hnatio, Henryk Janikowski, Andrzej Jaskot, Witold Józef Karaś, Henryk Kasperczak, Dariusz Kubicki, Zygmunt Kukla, Grzegorz Lato, Krzysztof Rześny, Janusz Stawarz, Andrzej Szarmach, Bogusław Wyparło.
Reprezentanci Polski w kategorii młodzieżowej: Krzysztof Bociek, K.Buda, Marek Chamielec, W.Ciołek, K.J.Frankowski, Włodzimierz Gąsior, Z.Hnatio, H.Janikowski, W.Karaś, H.Kasperczak, Dariusz Kubicki, Z.Kukla, G.B.Lato, Andrzej Łatka, Andrzej Padwiński, Ryszard Per, Rafał Ruta, K.Rześny, Janusz Stawarz, Maciej Śliwowski, Tomasz Tułacz, Bogusław Wyparło i Edward Załężny.
Reprezentaci Polski w kategorii juniorów: Tomasz Abramowicz, K. Bociek, K.Buda, Janusz Dobrowolski, Zbigniew Grudnicki, Roman Gruszecki, Grzegorz Kolisz, Daniel Konopelski, A.Łatka, Zbigniew Makuch, Marcin Murdza, Wojciech Niemiec, Krzysztof Petrykowski, Wiesław Pytlos, Bogusław Skiba, J.Stawarz, Janusz Stelmach, T.Tułacz, Sławomir Waliszewski i Andrzej Wieśniak.

opracowano na podstawie Encyklopedii miasta Mielca autorstwa Józefa Witka
dla STALmielec.com

historia nazwy:
1939 – Klub Sportowy PZL Mielec
1946 – Robotniczy Klub Sportowy PZL ZRYW Mielec
1948 – Związkowy Klub Sportowy METALOWCÓW PZL Mielec
1949 – Związkowy Klub Sportowy STAL Mielec
1950 – Koło Sportowe STAL przy Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego Mielec
1957 – Fabryczny Klub Sportowy STAL Mielec
1977 – Fabryczny Klub Sportowy PZL STAL Mielec
1995 – Autonomiczna Sekcja Piłki Nożnej FKS PZL STAL Mielec
1997 – Mielecki Klub Piłkarski STAL Mielec
2002 – Klub Sportowy STAL Mielec
2003 – FKS STAL MIELEC

1997/1998 – po wycofaniu się z II ligi – STALi nie było w żadnych rozgrywkach!
1998/1999 – V LIGA RZESZOWSKA, awans!
1999/2000 – IV LIGA PODKARPACKA, 12 miejsce
2000/2001 – IV LIGA PODKARPACKA, 2 miejsce
2001/2002 – IV LIGA PODKARPACKA, 5 miejsce
2002/2003 – IV LIGA PODKARPACKA, 12 miejsce
2003/2004 – IV LIGA PODKARPACKA, 5 miejsce
2004/2005 – IV LIGA PODKARPACKA, 4 miejsce i GRUPA 8 PUCHARU POLSKI, 4 miejsce
2005/2006 – IV LIGA PODKARPACKA, 8 miejsce i brązowy medal MISTRZOSTW POLSKI JUNIORÓW
2006/2007 – IV LIGA PODKARPACKA, 10 miejsce i srebrny medal MISTRZOSTW POLSKI JUNIORÓW STARSZYCH, złoty medal MISTRZOSTW POLSKI JUNIORÓW MŁODSZYCH
2007/2008 – IV LIGA PODKARPACKA, 4 miejsce, AWANS!
2008/2009 – III LIGA LUBELSKO-PODKARPACKA, 11 miejsce
2009/2010 – III LIGA LUBELSKO-PODKARPACKA, 13 miejsce
2010/2011 – III LIGA LUBELSKO-PODKARPACKA, 14 miejsce
2011/2012 – III LIGA LUBELSKO-PODKARPACKA, 10 miejsce
2012/2013 – III LIGA LUBELSKO-PODKARPACKA, 1 miejsce, AWANS!
2013/2014 – II LIGA WSCHODNIA, 7 miejsce
2014/2015 – II LIGA, 8 miejsce
2015/2016 – II LIGA, 1 miejsce, AWANS!
2016/2017 – I LIGA, 10 miejsce
2017/2018 – I LIGA, 8 miejsce
2018/2019 – I LIGA, 3 miejsce
2019/2020 – I LIGA, 1 miejsce, AWANS!
2020/2021 – PKO BP EKSTRAKLASA
2021/2022 – PKO BP EKSTRAKLASA
2022/2023 – PKO BP EKSTRAKLASA
2023/2024 – PKO BP EKSTRAKLASA
2024/2025 – PKO BP EKSTRAKLASA