„Zyga” należy do najwybitniejszych wychowanków mieleckiej Stali. Jako 11-letni dzieciak brał udział w turnieju „dzikich” drużyn, podczas którego został zauważony przez trenera bramkarzy Kazimierza Drygalskiego. Od początku zaliczał się do najzdolniejszych. Był bramkarzem drużyny Stali, wicemistrza Mistrza Polski Juniorów 1964 r. Pierwsze występy w 2-giej drużynie seniorów (3 liga) zaliczył pod koniec 1964 r. Rok później zaczął również trenować piłkę ręczną (w 1. zespole), który został mistrzem województwa i walczył w eliminacjach o 1. ligę. W 1966 został powołany do juniorskiej reprezentacji województwa. Bramkarsko ukształtował go jego pierwszy trener w seniorach – Konrad Jędryka. Dorosły debiut przypadł na 2 ligę, 31.08.66 Stal – Olimpia Poznań 4-3. Jest klubowym rekordzistą pod względem ilości ligowych występów. Rozegrał 340 meczy (229 w 1 lidze, 57 w 2 lidze, 54 w 3 lidze). Pucharowe występy to: Puchar Polski (28 meczów), Puchary Europy (14 meczy), Puchar Intertoto (7 meczy). Gdy Stal walczyła o ponowny awans do 1. ligi, wiosną 1970 został powołany do kadry młodzieżowej, w której zagrał 4 mecze. Rok później zagrał w Kadrze PZPN w meczu przeciwko drużynie czytelników „Expressu Wieczornego”. Największe klubowe sukcesy to dwukrotne Mistrzostwo Polski w 1973 i 1976 r. Od 1976 r. zaczyna się jego najlepszy okres w karierze. Zalicza rewelacyjny występ w Hamburgu w ćwierćfinale Pucharu UEFA przeciwko HSV (1-1), w którym broni karnego wykonywanego przez kapitana gospodarzy Volkerta. W klasyfikacji „Piłki Nożnej” za ten rok dostaje jako jedyny bramkarz reprezentacyjną klasę. Powołany przez Gmocha do pierwszej reprezentacji broni w dwóch meczach eliminacyjnych. Ma szansę pojechać na MŚ Argentyna’78 jako podstawowy zawodnik,niestety przykra kontuzja (złamana noga) powoduje, że do reprezentacyjnych łask wraca Tomaszewski. Po Mundialu, za kadencji Ryszarda Kuleszy przez 1,5 roku ma w reprezentacji niezagrożoną pozycję. Jej potwierdzeniem jest zwycięstwo w 1979 r. w plebiscycie „Tempa” na najlepszego bramkarza ligi. Bilans w kadrze Polski to: 20 występów w reprezentacji seniorów oraz 3 występy w reprezentacji B. Swój ostatni mecz w Stali rozgrywa 14.09.80 przeciwko Motorowi Lublin 1-2. Dzięki Jackowi Gmochowi, prowadzącemu 1-szoligowy grecki klub Apollon Ateny, zostaje sprzedany za 27.000 dolarów do tego klubu, gdzie spędza 3 sezony będąc jedną z gwiazd. Po zakończeniu kariery wraca do Polski, podejmując pracę zawodową w mieleckiej WSK, gdzie w 1986 r. ulega poważnemu wypadkowi. Jego noga zostaje zmiażdżona (skrócona o 12 cm) przez wózek akumulatorowy. Długa rehabilitacja nie przynosi spodziewanych efektów, dlatego do dnia dzisiejszego zmuszony jest do poruszania się o kulach. W drugiej połowie lat 90-tych ponownie ma wielkie kłopoty ze zdrowiem (rak krtani). O jego kłopotach nie zapominają byli koledzy z drużyny, na czele z Włodzimierzem Gąsiorem i Krzysztofem Rześnym. Organizują 3 maja 1999 r. wspaniały, charytatywny mecz oldbojów FKS Stal z drużyną „Orłów Górskiego”, z którego dochód przeznaczono w całości dla niego. To na tym meczu, po raz ostatni zapełnił się (ponad 15,000 widzów) mielecki stadion i przez ponad 2 godziny słychać było gromkie „Zygmunt Kukla, Zygmunt Kukla”. Tak właśnie kibice z Mielca i okolic pożegnali jednego najlepszych polskich bramkarzy lat 70-tych.